نقد نسبیت فهم متون دینی از منظر قرآن کریم

متون دینی، دارای ویژگی و خصوصیتی است که با سایر متون، تفاوتی اساسی دارد. برای فهم متون دینی، لزوم توجه به قصد و مراد گوینده یا مؤلف آن، کاملاً ضروری است. مفسران اسلامی نیز مقصود از فهم قرآن را کشف و دستیابی به مقصود خداوند می‏دانند. در این نوشتار، مدعا این است که دسترسی به معرفت و شناختی صحیح و معتبر در تمامی آموزه های دینی، امکان پذیر است؛ در برخی آموزه ها، شناخت قطعیِ معتبر و در پاره ای نیز ظنّ معتبر، قابل حصول است. برخی از معارف دین، با قطع و یقین، قابل شناخت هستند. این دسته از معارف، نظیر معارف عقلی و برخی گزاره های وحیانی مربوط به حوزۀ اصول دین و اخلاق، با تحلیل عقلانی و بهره گیری از روش صحیح، می تواند به شناخت و فهم یقینی نائل شود. از نظر قرآن کریم نیز این مدعا، قابل اثبات است؛ از جمله برخی از آیات، گویای این است که مردم می توانند از قرآن، درکی درست و فهمی معتبر و حجت داشته باشند. دسته ای از آیات، ما را به تدبر، تأمل و تفکر فرا می خواند. دسته ای از آیات قرآن، بیانگر تعلیم الهی است. همچنین قرآن کریم، پیامبر اکرمa را مبیِّن و مفسر قرآن کریم معرفی کرده و ما را به تبعیت از ایشان فرا می خواند. دسته­ای دیگر از آیات، اهداف نزول را بیان نموده و سرانجام آیات بیانگر شروط و موانع فهم قرآن، دلالت بر امکان فهم یقینی از متون دینی دارند.